ხატია, ვიცი, რომ ბევრს არ ვსაუბრობთ, მაგრამ ძალიან მიყვარხარ და მენატრება შენთან საუბარი და შენთან ხუმრობები. არ ვიცი, რა თქვეს ჩემზე, მაგრამ როცა პირველად გითხრეს, ნეტავ მოსულიყავი და მეკითხა, მომესმინა. ყოველ შემთხვევაში, ამაზე საუბარი არ მინდა. სამწუხაროდ, ახალ წელს უსაუბროდ შევალთ. მესმის, რომ რაც არ უნდა ვეცადე, ყველაფერი ამაოდ იყო. და ვიცი, რომ საქართველოში მიდიხარ. ნეტავ არ წახვიდე, სანამ ერთმანეთზე გაბრაზებულები ვართ. ძალიან გავბრაზდი, როცა გავიგე. მიუხედავად იმისა, რომ არ გვისაუბრია, რადგან შენ ჩემს გვერდით კლასში იყავი, შემეძლო საბაბების მოფიქრება, რომ როცა მომინდებოდა, შენთან სასაუბროდ, მაგრამ ეს არ მოხდება, როცა წახვალ. დამიჯერე, მაინც ვიპოვი საბაბს, რომ მოგწერო. იმედი მაქვს, ახალი წელი ისეთი იქნება, როგორიც შენ გინდა, რომ ძალიან ბედნიერი იქნები. ეს შერიგების იმედით არ დამიწერია; უბრალოდ დავწერე ის, რაც გულსა და გონებაში მაქვს. შეიძლება არ გაინტერესებდეს, მაგრამ ჩემთვის ამის გადმოცემაც კი მნიშვნელოვანია. ძალიან მიხარია, რომ წელს გაგიცანი, ძალიან მიხარია, რომ ჩემი მეგობარი გახდი. შეიძლება სხვანაირად ფიქრობ, მაგრამ მე ყოველთვის შენს გვერდით ვარ. თუ ოდესმე ისე მოგინდება ჩემთან საუბარი, როგორც ადრე, ყოველთვის მოგისმენ. იცი, რომ ყველაფერში დაგიცავ და ყველაფერში გვერდში დაგიდგები. ყოველთვის ვამბობდი „ღმერთს მადლობა“ შენზე, უბრალოდ არ მითქვამს, როცა ვკამათობდით. გილოცავ ახალ წელს!
ძალიან მიყვარხარ, ჩემო ძვირფასო მეგობარო.

ზეინეპ ნაზი